Posted in 
Bankowość i pierwowzór systemu bankowego wywodzą się jeszcze z Włoch sprzed kilku wieków. Już średniowieczni wekslarze świadczyli usługi w bankowym stylu. Tradycja polskiej bankowości sięga początku XIX wieku. Jednak wskutek zaborów narodowa, typowo polska bankowość nie mogła się rozwinąć. Przeważnie zaborcy podejmowali różne działania w tej dziedzinie na polskich ziemiach, oczywiście dla swojej wygody. Już po odzyskaniu niepodległości w 1919 roku powstała Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa, natomiast w 1920 roku – Polska Kasa Opieki S.A. Po przewrocie majowym zostały podjęte aktywne działania w celu zwiększenia zakresu możliwości instytucji finansowych. W 1928 roku powstał Bank Polski, który pełnił funkcję Banku Centralnego. W 1929 roku zaczął działać pierwszy oddział PKO S.A. w Paryżu. Po II wojnie światowej nastąpił rozpad banków i powstała struktura monobanku, która funkcjonowała aż do zmiany ustroju. Prawo bankowe z 1989 roku dostosowało polski system bankowy do zasad gospodarki rynkowej i wprowadziło system dwuszczeblowy. Wówczas to bank centralny stał się równocześnie podmiotem emisyjnym, bankiem banków i centralną instytucją finansową w państwie. Od 1989 roku osoby prawne i fizyczne posiadały możliwość wyboru usług konkretnego banku. Rada Ministrów podjęła decyzję o utworzeniu 9 nowych banków w największych miastach Polski, a ich fundusze pochodziły z majątku NBP.
